2-10-2022 t/m 18-12-2022
DE AARDE BEEFT, DUISTERNIS LIGT OP DE VLOED, KOUD VALT DE NACHT OVER ‘DE MUZEHEERD’…
Toegevouwen in deze folder vindt u het kloppend hart van dit museum: de levende hedendaagse, realistische en figuratieve kunst. Daar vindt u 109 voorbeelden van evenzoveel kunstenaars, uit alle windhoeken van ons land. Het is een greep uit de 24e ORT, een sinds 1998, jaarlijks terugkerend, beeldend spektakel. En, zoals bij elke ORT, komt ook deze keer het werk kakelvers van de ezel, de bok, of welk kunstenaarsvee dan ook. Dat kloppende hart is precies de reden waaróm het museum bestaat. Al in de jaren ‘90 bedacht kunstenaar Rob Møhlmann dat zich in zijn eigen tijd een ‘Stille Gouden Eeuw’ aan het voltrekken was. Stil, omdat de media dit soort kunst in het algemeen negeerden, of als ‘ouderwets’ of ‘traditioneel’ in de marge schoven. Stil, omdat de makers van dit soort kunst nu niet direct bovenop de barricaden te vinden waren. En stil, omdat hun kunst dat is.
Als de binnenzijde van deze folder het kloppend hart vertegenwoordigt, dan toont de buitenzijde het lichaam. Een lichaam dat als museum al bijna 25 jaar de levende kunst in zich bergt en draagt. Een lichaam waarin het bruist en borrelt, waarin de kunst niet alleen statisch aan de wand hangt of op een sokkel staat, maar vanwaar ze de namen van de bezoekers fluistert en vanwaar ze geniet van de ogen die haar bestaan betekenis geven. Door dat lichaam liep ook u, als bezoeker, als kunstliefhebber, en zo werden uw zinnen verzet en wellicht wat verrijkt, zo kwam u tot rust in de idyllische tuin, zo ontstonden hier vriendschappen, ja, zelfs liefdesbanden werden gesmeed. Het huis hoedde; zoals het een heerlijke heerd betaamt. Een lieflijke plek, ‘un petit paradis’.
En in dat huis, dat museum, die broedplaats genaamd De Muzeheerd; daar huisden eveneens de Muzen, die fladderende wezens die vanuit de hoge hanenbalken onopgemerkt alles gadesloegen. Muzen, die hier de boel aan de praat hielden, die inspireerden, die de realistische Muzeheerder de meest onwerkelijke ideeën inbliezen en daarvan een gedegen uitvoering verwachtten, terwijl ze elkaar met de vleugeltoppen vrolijk aanstootten.
Misschien proeft u in de tekst wat ‘verleden tijd’. Dat is juist. Want die Muzeheerd, dat museum, staat op instorten. Letterlijk. Althans de entree. “Achterstallig onderhoud,” zegt het IMG; “aardbeving,” zegt uw Muzeheerder die in 2008, met de onvoorwaardelijke steun van zijn muze Laura (1948-2010), de grote schuur, dit rijksmonument met een complete renovatie en restauratie, van de dodenlijst schrapte en er leven inblies. Nu moet hij dat ontzette lichaam zelf schragen, met een eigenhandig gemaakte stut.
“Overkomelijk,” zult u zeggen. Zeker. Er hebben zich de afgelopen 24 jaar wel grotere beren op de weg gemeld, al meldt zich daar thans een holenbeer van prehistorische proporties: de energiekosten. Na veel geknijp én na de recente btw-verlaging bedragen die evengoed nog bijna € 700,- per maand. Zomer 2023 loopt het oude contract echter af. Dan zou dat precies € 4010,81 per maand gaan kosten (bron: Innova, aug. 2022). En tegen die beer, lieve lezer, kan geen knots op. Voeg daarbij het aardbevingsversterkingsprogramma, dat – kennelijk – ook in 2023 gaat worden uitgevoerd en u beseft dat er zelfs geen planning meer te maken valt. Alles beeft, rilt en wankelt. En dat terwijl bij de 25e ORT dit onafhankelijk kunstenaarsmuseum precies 25 jaar zou bestaan…
Gooi ik dan nu, inmiddels enigszins moegestreden, mijn knots maar in de ring? Neen. Nog niet, al mept die fossiele beer me vrij kans en genadeloos in de touwen. Misschien echter, moet je bij ‘een beer op de weg’ niet de beer bevechten, maar de weg verleggen? Kan dat? Geen idee. We gaan het zien. Maar de weg naar deze 24e ORT voert nu nog altijd naar Appingedam, naar de Muzeheerd, alwaar binnen een paar honderd werken warmbloedig kleurend, de koude nacht buiten de deur houden. Gestut of niet.
U bent als altijd van harte welkom,
Rob Møhlmann
