Belangrijk thema in mijn werk is de spoorweg. In al haar verschijningsvormen, oud, nieuw, opgeheven, afgebroken maar vooral in verhouding tot het landschap.
Maar niet al het werk is spoorweggerelateerd. Er zijn ook landkaarten te vinden, schelpen, landschappen zonder spoorlijn en zelfs ruimtelijk werk.
In zijn tekeningen en houtsneden legt Tim Blaauw het landschap vast. De ongerepte natuur, voor zover die nog te vinden is, laat hij voor wat ze is. Het aardoppervlak, getransformeerd door haar bewoners, is zijn werkterrein. Megalithische stenen, dijken maar ook, in Engeland, spoorlijnen.
Als een cartograaf stelt hij zich van te voren op de hoogte van de toestand van een gebied. Eenmaal doorgrond, dan fladdert hij als een vogel in het landschap. Door zo’n hoog standpunt in te nemen verschaft Blaauw zich een brede blik die hij focust op een door de mens nagelaten spoor. De beschouwer vliegt mee.
Een dijk, of spoorlijn snijdt door een vaag aangegeven gebied. Het ruime zicht wordt nooit belemmerd door details. Het geheel van tekens waaraan een landschap is te herkennen is ondergeschikt gemaakt aan de tussenkomst van de mens.
De voorheen maagdelijke plek is veranderd in een abstracte fantasie. De horizon, hoog in beeld, is nog het enige dat houvast biedt. De transparante kleuren, samen met de structuur van de houtnerf, geven de topografieën van Tim Blaauw een poëtische dimensie.