2-10-2022 t/m 18-12-2022

DE  AARDE BEEFT, DUISTERNIS LIGT OP DE VLOED, KOUD VALT DE NACHT OVER ‘DE MUZEHEERD’…

Toegevouwen in deze folder vindt u het kloppend hart van dit museum: de levende hedendaagse, realistische en figuratieve kunst. Daar vindt u 109 voorbeelden van evenzoveel kunstenaars, uit alle windhoeken van ons land. Het is een greep uit de 24e ORT, een sinds 1998, jaarlijks terugkerend, beeldend spektakel. En, zoals bij elke ORT, komt ook deze keer het werk kakelvers van de ezel, de bok, of welk kunstenaarsvee dan ook. Dat kloppende hart is precies de reden waaróm het museum bestaat. Al in de jaren ‘90 bedacht kunstenaar Rob Møhlmann dat zich in zijn eigen tijd een ‘Stille Gouden Eeuw’ aan het voltrekken was. Stil, omdat de media dit soort kunst in het algemeen negeerden, of als ‘ouderwets’ of ‘traditioneel’ in de marge schoven. Stil, omdat de makers van dit soort kunst nu niet direct bovenop de barricaden te vinden waren. En stil, omdat hun kunst dat is.

Als de binnenzijde van deze folder het kloppend hart vertegenwoordigt, dan toont de buitenzijde het lichaam. Een lichaam dat als museum al bijna 25 jaar de levende kunst in zich bergt en draagt. Een lichaam waarin het bruist en borrelt, waarin de kunst niet alleen statisch aan de wand hangt of op een sokkel staat, maar vanwaar ze de namen van de bezoekers fluistert en vanwaar ze geniet van de ogen die haar bestaan betekenis geven. Door dat lichaam liep ook u, als bezoeker, als kunstliefhebber, en zo werden uw zinnen verzet en wellicht wat verrijkt, zo kwam u tot rust in de idyllische tuin, zo ontstonden hier vriendschappen, ja, zelfs liefdesbanden werden gesmeed. Het huis hoedde; zoals het een heerlijke heerd betaamt. Een lieflijke plek, ‘un petit paradis’.

En in dat huis, dat museum, die broedplaats genaamd De Muzeheerd; daar huisden eveneens de Muzen, die fladderende wezens die vanuit de hoge hanenbalken onopgemerkt alles gadesloegen. Muzen, die hier de boel aan de praat hielden, die inspireerden, die de realistische Muzeheerder de meest onwerkelijke ideeën inbliezen en daarvan een gedegen uitvoering verwachtten, terwijl ze elkaar met de vleugeltoppen vrolijk aanstootten.

Misschien proeft u in de tekst wat ‘verleden tijd’. Dat is juist. Want die Muzeheerd, dat museum, staat op instorten. Letterlijk. Althans de entree. “Achterstallig onderhoud,” zegt het IMG; “aardbeving,” zegt uw Muzeheerder die in 2008, met de onvoorwaardelijke steun van zijn muze Laura (1948-2010), de grote schuur, dit rijksmonument met een complete renovatie en restauratie, van de dodenlijst schrapte en er leven inblies. Nu moet hij dat ontzette lichaam zelf schragen, met een eigenhandig gemaakte stut.

“Overkomelijk,” zult u zeggen. Zeker. Er hebben zich de afgelopen 24 jaar wel grotere beren op de weg gemeld, al meldt zich daar thans een holenbeer van prehistorische proporties: de energiekosten. Na veel geknijp én na de recente btw-verlaging bedragen die evengoed nog bijna € 700,- per maand. Zomer 2023 loopt het oude contract echter af. Dan zou dat precies € 4010,81 per maand gaan kosten (bron: Innova, aug. 2022). En tegen die beer, lieve lezer, kan geen knots op. Voeg daarbij het aardbevingsversterkingsprogramma, dat – kennelijk - ook in 2023 gaat worden uitgevoerd en u beseft dat er zelfs geen planning meer te maken valt. Alles beeft, rilt en wankelt. En dat terwijl bij de 25e ORT dit onafhankelijk kunstenaarsmuseum precies 25 jaar zou bestaan…

Gooi ik dan nu, inmiddels enigszins moegestreden, mijn knots maar in de ring? Neen. Nog niet, al mept die fossiele beer me vrij kans en genadeloos in de touwen. Misschien echter, moet je bij ‘een beer op de weg’ niet de beer bevechten, maar de weg verleggen? Kan dat? Geen idee. We gaan het zien. Maar de weg naar deze 24e ORT voert nu nog altijd naar Appingedam, naar de Muzeheerd, alwaar binnen een paar honderd werken warmbloedig kleurend, de koude nacht buiten de deur houden. Gestut of niet.

U bent als altijd van harte welkom,

Rob Møhlmann

De Kunstenaarsvereniging Hoorn e.o. verwelkomt ditmaal 17 leden van de Hoogdrukgroep Hṑlt (Vereniging der Noordelijke Hoogdrukkers) in De Boterhal. 

Hun jaarlijkse thema is deze keer ”danse macabre”. Vijf leden, t.w. Antje Veldstra, Marjolein Terwindt-Wetterauw, Rineke Hollemans, Tineke van den Berg  en Willy van der Duyn, verbeelden het hoofdthema in een  gezamenlijke leporello (harmonicaboek) van 5 meter lengte.  Het verwijst naar de afbeeldingen die in de Middeleeuwen gemaakt werden van de Dood, die meedanste met alle mensen, rijk en arm. Oorlogen, hongersnoden, de pest en andere ziektes bedreigden iedereen en zorgden voor een onzeker bestaan.

In 2020 werd de wereld opgeschrikt door een pandemie. De klimaatcrisis is een dreiging die al langer aanwezig is, met als gevolg het uitsterven van diersoorten. De mens heeft zichzelf en zijn behoeften centraal gesteld, ook al gaat dit ten koste van onze planeet. Dit dansen op de vulkaan is een ‘danse macabre’ en dat is wat de 17 kunstenaars van Hṑlt willen verbeelden in hun prenten, die zij hier aan het publiek tonen! Daarnaast exposeren de leden ook vrij werk .

De HṑLTleden zijn: Tineke van den Berg, Tim Blaauw, Sietske Bosma, Eline Brontsema, Anne Brouwer, Wijke van der Bij, Willy van der Duyn, Bert Hemsteede, Rineke Hollemans, Rita Lentz, Claudia van de Leur, Elise Madderom, Aldrik Salverda, Marjolein Terwindt Wetterauw, Antje Veldstra, Jan-Erik Wedholm en Angelique van Wesemael.

De opening vindt plaats op zondag 15 mei a.s. om 16.00 u en wordt verzorgd door curator Els Benjamins. Daarna zal voorzitter Bert Hemsteede het een en ander over HṑLT en de houtsnijtechniek/hoogdruk vertellen.

Voor meer informatie kunt u terecht bij Els Benjamins, elske@ius.org en www.boterhal.com.

Openingstijden expositieruimte en galerie De Boterhal: van dinsdag t/m zondag 14.00- 17.00 uur, Kerkplein 39, 1612 CZ Hoorn, tel: 0229-217 249, www.boterhal.com, info@boterhal.com. Vrij entree

Het jaarlijks brede overzicht van hedendaagse realistische en figuratieve kunst

In de 23 opeenvolgende jaren dat Museum Møhlmann de jaarlijkse Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling (ORT) organiseert, is er nimmer zoiets grootschaligs voorgevallen als de huidige Coronapandemie. De 23e ORT is zelfs al de tweede-ORT-op-rij, die valt in de thans ruim anderhalf jaar durende periode van wereldwijde beperkingen. Die beknottingen zijn soms licht, soms zwaar, soms onnavolgbaar. Dat laatste is niet helemaal vreemd; het is immers voor ons allemaal ‘de eerste keer’.

Wat gedurende het laatste half jaar in het Nederlandse beleid echter steeds meer ging opvallen, was dat Kunst & Cultuur voor ons welzijn van het minste belang wordt geacht. In de ogen van de regering is de sector nu eenmaal ‘niet essentieel’. Daarom gingen sekswerkers en sport, terrassen en koopgoten, kortom alle fysieke bevredigingen, bij alle versoepelingen voor. Daarom ook zagen we lange tijd musea en podia angstaanjagend leeg afsteken tegen de deinende winkelstraten, de uitpuilende terrassen, de drukke parken, de juichende stadions en afgeladen tribunes.

Voor de musea en de podia waren dat harde tijden, want hun deuren moesten veel langer dicht blijven. Ze waren van overheidswege ‘onbezoekbaar verklaard’. Rob Møhlmann vat dat samen als: “een gesloten Museum is een Mausoleum”. In een meeslepend voorwoord van de begeleidende publicatie Realisten 2021, beschrijft hij overigens het effect van de pandemie op de kunsten, gezien vanuit zijn eigen museum. Het begin daarvan is al in het vorige deel (Realisten 2020) geboekstaafd en zo is bij elkaar een onbedoeld tijddocument ontstaan. Daarin schuren ernst en humor voortdurend langs elkaar heen en wordt de betekenis van kunst herhaaldelijk in verschillende omstandigheden getoetst.

Het museum prijsde zich echter gelukkig dat de 23e ORT nu dan toch in de huidige luwte van de versoepelingen kon worden gepland, want voor lange tijd was het maken van afspraken met kunstenaars domweg niet mogelijk. Voor het ‘kunst maken’ heeft dat niet zo veel uitgemaakt, voor het ‘kunst tonen’ bijna alles; want dat was lang onmogelijk. En als kunst niet gezien of gehoord wordt, ís het er niet (ook al meende onze Minister van Welzijn dat je evenzogoed “een dvd’tje kunt kijken”).

Juist musea zijn voor de beeldende kunstenaars uitgelezen podia, waar hun kunstuitingen nu eenmaal met een groot publiek in aanraking kan komen. En bij de ORT is dat ook nog eens vaak te koop. Toch gaat het daar niet in eerste instantie om. De ORT is vooral bedacht om op landelijke schaal de grote diversiteit en kwaliteit te tonen op het gebied van ‘de kunst die wat voorstelt’. En met 120 kunstenaars heb je meteen ook 120 verschillende werelden in beeld. En als zij dan bij elkaar met zo’n 500 werken komen, dan is er echt wel wat te zien en te beleven.

Reserveren is niet meer nodig. Ook niet een mondkapje of het houden van afstand, al mag dat wel, daarin is iedereen nu godzijdank vrij. En gelukkig: de beeldende kunst heeft nooit van afstand houden gehouden; dat is geheel in tegenspraak met haar inviterend karakter. Je mag er met je neus bovenop. U bent van harte welkom.